Tja, nu kan ik er niet meer onderuit en moet bekennen dat ik begin februari mee in het Wouters versus Waes complot zat maar heb in functie van het programma alles moeten verzwijgen.
Al enkele dagen vooraleer Tom en Koen arriveerden waren er al mensen van de televisie volop in de weer. Op zaterdag 1 februari arriveerden ze in het Sands Beach hotel waar ik ook verbleef en mocht ik hun oude vriendjes (hun rolstoel) weer overhandigen waar ik een over duidelijke “oooooooh neen!!!” als reactie kreeg. Vanaf toen mochten ze ook alles al rollend beleven en was stappen en rechtop staan tot na de opdracht verboden, en daar hielden de zich voorbeeldig aan!
Op twee februari kregen Koen en Tom een coach om te trainen aangewezen. Ik kreeg de eer Tom te coachen en Claudes, een Franse rolstoel atleet coachte Koen.
Tom en ik trokken naar het prachtige Orzola. We hadden er echt zin in, enkel het weer zat niet echt mee en hadden op weg naar Orzola zelfs een fikse regenbui. Toen we arriveerden klaarde het gelukkig wat op en konden we er toch van genieten. Tom in zijn wheeler leek wel op een losgebroken wild beest. Zo kreunen, zoveel kabaal, zo zuchten. Best wel grappig!
Ondanks Tom even koppig is als ik, kon ik zijn techniek toch bijschaven. Wat me opviel was dat hij enorm sterk was in beklimmingen maar op de vlakke stukken heel veel techniek ontbrak en ben blij dat ik hier toch als is het maar een beetje heb kunnen bijschaven.
We hadden op deze trainingsdag zonder we het goed beseften al reeds 20km in de armen en Tom zat nog steeds in topvorm. Gaf een prima goed gevoel voor de race!
Maandag 3 februari leerde ik Tom hoe het werkt om enkel op de armen te zwemmen en liet hem mijn speciale vlotter tussen zijn benen bevestigen. Het was zalig om wat baantjes te trekken in het zwembad met de zon op ons bolleke. Tom foefelde enkel op de keerpunten, ik had hem zichzelf wel zien afduwen met zijn voeten 😉
Dezelfde namiddag was het moment suprème! De parcoursverkenning! Marc Herremans was ondertussen ook gearriveerd.
Het uiteindelijke parcours voor de marathon lag in het prachtige El Golfo tussen de zwarte lava velden door en hoog opklotsende golven. Zo mooi!
We reden 2x het parcours af met de wagen en zagen meteen dat het niet van de poes was!
Dinsdag 4 februari was het D-day voor Tom en Koen! We zaten zeer vroeg aan de ontbijttafel om op tijd richting El Golfo te kunnen vertrekken. Ik genoot onderweg weer super van de uitzichten van de zwarte lava velden.
Eerst mochten Tom en Koen wat inrijden als opwarming maar bleven extreme lang achter. Koen was toch wel niet gevallen zeker tijdens de opwarming! Veel bloed maar gelukkig weinig aan de hand! Met wat vertraging kon de marathon dan toch van start gaan. Al meteen kon Tom een goede voorsprong nemen in de eerste berg op. Hij gaf er een serieuze lap op en ging er al kreunend vandoor. Langzaam maar zeker pakte hij meer en meer voorsprong. Als een speer nam hij de afdalingen en ging zoals Jan zonder vrees door de bochten. Ik deed haast in mijn broek als ik hem soms zag gaan. Ik riep de longen haast uit mijn keel om hen aan te moedigen en om ritme aan te geven in de berg op. Hij deed het fantastisch en ging als een beest tekeer!
Ik had geen enkel moment de indruk dat hij er door zat en had een super goed gevoel. Plots telefoon: Koen had lekke band en was het de regel dat Tom ook zou stoppen tot die band gerepareerd was. In eerste instantie leuk om te recupereren maar achteraf gezien niet zo interessant voor de spieren!
Ik was blij dat ze terug mochten starten! Tom was sterk, enorm sterk! En won de marathon! Koen was mentaal ook mega sterk en finishte een half uur later dan Tom! Wat een feest! 2 Krakken zijn het dieje Koen en Tom! Ik moet eerlijk bekennen dat ik best wel emotioneel was toen ze finishten!
We kraakten onmiddellijk de flessen dafalgan!
