Vannacht sliep ik gelukkig beter dan vorige nacht en werd net voor de wekker zou aflopen iets voor half 7 ’s morgens wakker. Ik voelde me alvast een heel ander dan gisteren! Ook de zon was al vroeg van de partij, zalig!
Samen met coach Jo, Peter en Veerle genoot ik van mijn ontbijt en maakte me erna snel klaar om te vertrekken richting piste in Nottwil, ik had immers om 9.39u al mijn eerste wedstrijd, de 400m op het programma en wilde toch eerst wat inrijden op de piste.
Coach Jo hielp me in mijn wheeler, ik zette mijn helm op en trok mijn wheeler handschoentjes aan. Op een rustig tempo probeerde ik mijn armen los te rijden die stijf aanvoelden na mijn Europees en wereldrecord van gisteren.
Er stond naast de piste een tentje met dames die de atleten gratis masseerden en daar maakte ik gretig gebruik van om mij stijve spieren los te laten masseren! Ze deed het super goed! Het deed pijn en deugd tegelijkertijd!.
Ik nam nog even de tijd om te rusten alvorens ik mijn wheeler weer inkroop en naar de callroom bolde.
Mijn naam werd als eerste afgeroepen omdat ik voor de 400m moest racen in baan drie. Vrolijk antwoordde ik “i am coming :-)!” Iedereen kreeg er de smile van op zijn gezicht. Ik moest deze race rijden tegen dames van een hogere classe T53 maar daar zat ik niets mee in.
Toen we uit de callroom mochten nam ik plaats aan de start van de 400m in baan 2. Vlak erna hoorden we het “on your marks” geluid. “Set” en dan knal! Ik klopte zo hard als ik kan tegen mijn wielen, ik had de perfecte positie om naar iedereen toe te rijden en haalde de andere meiden stuk voor stuk in en kom weliswaar met verzuurde armen als tweede finishen en dat als enige T52 atleet! Wat was ik fier!
Nadat ik wat bekomen was van mijn inspanning ging ik samen met coach Jo Peter Genyn mijn Belgisch wheeler genootje die sinds kort ook begonnen is met wheelen aanmoedigen voor zijn 400m wedstrijd. Hij deed het super goed en kon als vierde finishen! Proficiat Peter!
Vanaf toen had ik een heeeeeeeeeeeeeeele lange tijd niets te doen. Mijn volgende wedstrijd de 5000m was immers pas om 16.00u. Ik had al was proberen te slapen in de wagen, mijn middagmaal gegeten en heb me nog eens uitgebreid laten masseren, heerlijk gewoon!
Maar na een tijdje slaat de verveling wel echt toe ook al was het zalig warm in de zon! Ik verlangde naar rust, ik had er eerlijk gezegd niet zo veel zin meer in, tot dat we de tip kregen van een jurylid dat afkomstig is uit Nederland maar in Duitsland woont om wat verderop eens op het dakterras een kijkje te gaan nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Man, man, man, ik voelde me als God in Frankrijk in Zwitserland! Wat een megafantastisch prachtig zicht op de besneuuwde bergtoppen en het meer! Adembenemend! Jo en ik ploftens ons neer op de relax zetels die er stonden, zo zalig! De zon brandde er lustig op los en het werd er snik heet. Ik wilde niet dat dit al mijn energie zou wegnemen en besloten weer naar beneden te gaan met de lift. Wat waren we blij dat we deze schitterende tip kregen!
De tijd was ondertussen al flink gevorderd en kon ik me stilaan voorbereiden voor de voorbereiding om me op te warmen. Nadat Jo me in mijn wheeler hielp reed ik het straatje waar iedereen zich opwarmde enkele keren op en neer en voelde dat het goed zat.
Helemaal alleen reed ik naar de callroom. Ik was de enige atleet die de 5000m om 16.00u moest rijden. Gelukkig mochten Zenn en Jo telkens mee in de callroom om me op het laatste nippertje vast te riemen.
Na goedkeuring dat de baan vrij was mocht ik de piste oprijden en me naar de start in baan 1 begeven en wachhte met een bonkend hart op het “On your marks” sein. Knal, daar ging het startsein en ging er meteen tegen een stevig tempo vandoor. Ik had meteen een goede cadans en kon die ronde na ronde goed bewaren, maar plots kwam er meer wind opzetten en was het echt op wilskracht knokken maar werd super aangemoedigd door coach Jo en andere medewerkers, zalig gewoon! Alleen rijden is het moeilijkste wat er is, je hebt niemand om naar toe te rijden en wordt niet opgejut door mensen die je eventueel voorbij zouden kunnen gaan. Maar op zijn Wielemies, puur op karakter lukt het dus blijkbaar ook!
Ik was eerlijk gezegd toch wel blij dat die bel voor de laatste ronde ging, ik was kapot, toch zette ik de laatste ronde nog een extra tandje bij, ik wilde kost wat kost dat wereldrecord verbreken en yes!!!!!!!! Het was me nog gelukt ook! En nog niet even! Ik varbrak het maar liefst 55 seconden! Ik was zo fier, zo kapot, zo emotioneel, niet gewoon! Jo vloog me meteen in de armen hij was minstens even fier en emotioneel als ik, wat zijn we toch een prachtig team! Meteen brachten we coach Rudi Diels ook op de hoogte via telefoon, ook hij was terecht mega fier!
Wat later mocht ik fier samen met 2 andere wereldrecordhoudsters van de dan op het podium maar omdat ik het grootste verschil in wereldrecord reed mocht ik plaats nemen op het hoogste schavotje, wat een eer!
Het moet allemaal nog een beetje doordringen, toch wel heel bijzonder welke prestaties ik hier dit weekend heb neergezet, en dat in mijn eerste comeback weekend! Man, man, man, wat ben ik fier!
Met een mega hongerige maag keerden we terug naar ons hotel waar we bij aankomst toch wel lichtelijk teleurgesteld waren. Er was een misverstand. Wij dachten dat er hier eten voorzien was maar blijkbaar moesten we hiervoor in Notwill aan de piste zijn omdat hier in het hotel allé congres centrum in het weekend alle restaurants gesloten zijn. Er zat dus niets anders op dan terug te keren en daar iets te eten.
Toen onze honger gestild was konden we eindelijk neerploffen in bed en genieten van onze 100m welverdiende platte rust! Oh boy wat een indrukwekkende dag! Een weekend om nooit meer te vergeten! Eentje met 1 Europees en 2 wereldrecords!
