Auteur: Wielemie

Mijn pijnlijke nek heeft me gisteren en vannacht goed parten gespeeld. Ik belde vanmorgen naar osteopaat Gerd Vervloet voor een afspraak en kon gelukkig vanmiddag bij hem al terecht!

Ik mag best wel fier zijn op mijn prestaties van afgelopen wedstrijd in Kortrijk! Er zaten 2 zenuwen in mijn nek en bovenrug gekneld! Wat deed het verlossende manupilatie knakje deugd!

Mmmmm zalig als je een goede nachtrust hebt gehad de nacht voor je wedstrijd. De spieren zaten goed, ik had een goed gevoel, klaar om te knallen op de Flanders Cup in Kortrijk! Het goede gevoel bleef tot dat er iets in mijn nek schoot aaaaaaaauuuuuuuw wat was het pijnlijk, de pijn bleef, zo verdween het goede gevoel snel!

Ik probeerde al liggend zelf mijn nekwervel terug op zijn plaats te trekken maar tevergeefs de pijn bleef! Massage met zalfjes, tevergeefs. Desondanks de pijn was er geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om thuis te blijven van de wedstrijd.

Samen met ons Zenn in de zetel nam ik mijn rust tot dat mijn chauffeurs en tevens goed gezelschap Christel en Danny arriveerden.

Goed op tijd arriveerden we op thé place to be in Kortrijk samen met coach Jo en Nancy wat later arriveerden de andere trouwe supporters, zalig gewoon dat ze me elke wedstrijd me komen aanmoedigen!

Christel en coach Jo raadden me aan om vooraleer ik in mijn wheeler kroop eerst eens even de plaatselijke kiné te passeren. Zo gezegd zo gedaan! In een klein lokaal stonden 3 tafels waar atleten uit Jamaica op lagen die zorgvuldig een uitgebreide massage kregen.

Ik moest niet lang wachten om zelf plaats te nemen op de tafel. Het deed deugd de massage maar de pijn bleef en straalde helemaal uit naar mijn rechter arm. Ja watte, een leuk gevoel is anders om zo aan een wedstrijd te beginnen! Op weg naar de piste kwam ik een groepje atleten uit Japan tegen en zei hen vriendelijk goedendag in het Japans. Ze keken naar op toen ik “Konichiwa” zei

Coach Jo hielp me in mijn wheeler en begon me op de warmen. Ik verbeet de pijn en stelde mijn wheeler af op de Kortrijkse atletiek piste. Geen haar op mijn hoofd dat dacht aan forfait geven, ons Mie valt nog liever dood dan opgeven!

Samen met de wheelers van het Nederlandse team zette ik me schrap voor de start van de 200m.  Telkens weer als er afgeroepen wordt “op uw plaatsen!” voel ik mijn hart bonken in mijn keel. Bij de “set” neem ik diep adem om bij de knal van het startpistool zelf ook te knallen. De start was niet echt krachtig maar kon na de bocht goed versnellen. Ik haalde geen top tijd maar was best tevreden dit resultaat neer te kunnen zetten met een geblokkeerde nek en rug!

Ondertussen was Rudi gearriveerd en kon me nog net aanmoedigen voor mijn 200m race. Rudi ligt me nauw aan het hart, we hebben heel wat meegemaakt samen. Hij was mijn behandelende kiné op de paralympische spelen in Londen 2012, maar ook op het wk vorig jaar in Lyon waar hij de eerste zorgen toediende na mijn fatale val op de 800m. Rudi kent me dus door en door en zag dat het goed mis zat met mijn nekske en rug! Van op het moment dat ik weer in mijn dagelijkse rolstoel zat stelde hij meteen voor om mijn schouders en nek even te behandelen, ja, daar zegt on Ons Mie zeker geen “neen” tegen! We bolden snel terug naar het kiné lokaal. Vrijwel meteen kreeg ik een tafel toegewezen in het kleine muffe lokaatje tussen 2 Jamaikanen die duidelijk genoten van hun massage.

Rudi deed zijn uiterste best om mijn pijnlijke spieren weer in orde te krijgen. Een diepe massage deed eigenlijk pijn en deugd tegelijkertijd. Hij rok alle spieren uit wat wel deugd deed. Na deze fantastische Rudi sessie voelde ik me gelukkig alweer beter!

Nu was het ondertussen weer hoog tijd om weer in mijn wheeler te kruipen en me op te warmen voor de volgende race.

De start van de 400m verliep veel beter dan die van de 200m en vertrok tegen een stevig tempo. Na de tweede bocht speelde de enorme pijn weer op en verlamde als het ware beide armen waardoor ik de laatste 60m moest kiezen met linker of rechter arm gebruiken want met twee lukte het echt niet meer. Om mijn geopereerde schouder te sparen koos ik voor links. Het was dat of niet finishen.

Met de brok in de keel bolde ik verder naar de plaats waar mijn rolstoel stond.

Mijn slecht gevoel was meteen weg toen kleine Robbe in zijn rolstoel fier om een handtekening vroeg op zijn T-shirt. Het was een super vrolijk tof venteke dat mijn dat meteen weer goed maakte!

Na een interview vertrok ik samen met Christel en Danny weer huiswaarts. Ik was doodmoe!

Vanmorgen pikte Pascal me op en reden we samen richting Electrabel in Brussel waar de persvoorstelling van de Memorial Van Damme plaats vond. Voor je plezier moet je ook niet naar Brussel rijden! Klamme handjes verzekerd voor mij. Man, man, wat een verkeer en hoe! Met mijn slechte zicht verschiet ik des te sneller als er ééntje voor je in schiet of een ander weer rare kuren uithaalt!

We mochten vlak voor de deur parkeren en werden super ontvangen.

In de perszaal mocht ik de tafel delen met een groot nieuw talent discus werpen Philip Milanov die getraind wordt door zijn eigen vader. Hij heeft al fantastische prestaties neergezet en ben er zeker van dat dit jong opkomend talent nog heel wat zal bereiken in de toekomst!

Zenn stal de show door met haar snoetje net onder het tafellaken uit te komen.

Namiddag stond er een training op het programma op de piste van Kessello. Niet alleen mijn trouwe supporters Eddy en Liliane waren op post maar ook de mensen van tv Oost waren aanwezig om een reportage te maken.

Je voelt het toch onmiddellijk aan je lichaam als je zo eens een nachtje hebt kunnen doorslapen! De training verliep naar wens, ik had energie en dan komt ook de zotte Mie weer naar boven, zalig als je je goed mag voelen!

Alweer heb ik een nachtje liggen woelen in bed en leek het verstandiger om de training van vandaag te skippen, maar mijn afspraak in uz Pellenberg liet ik doorgaan!

Samen met Kurt en Karen ging ik erheen. Het ziekenhuis organiseerde vanavond een heuse BBQ voor patiënten en hun familie, de werkkrachten die hier vrijwillig aanwezig waren was het personeel zelf, schitterend!

Er stonden enkele grote legertenten waar de kinderen die hier in het ziekenhuis revalideren zouden slapen vannacht. Ik vond het zo’n schitterend idee dat ik persé voor het slapen gaan hen een verhaaltje wilde voorlezen. Van Nike had ik voor elk van hen een voetbal meegekregen waar ze dolgelukkig mee waren. En er meteen mee begonnen te spelen.

Nadat ik het verhaal van “Wil je me knussen” geschreven door An Swerts en Peter Van Harmelen had voorgelezen gingen de kinderen nog gezellig afsluiten rond het kampvuur alvorens ze in de tenten zouden slapen gaan. Ik ben benieuwd hoe hun nacht was!

Wat een rotnacht heb ik weer achter de rug. Verschrikkelijke pijnscheuten en spasmen jagen nog steeds door mijn lichaam maar dit weerhield me niet om vanmorgen te gaan trainen. Ondanks ik me rotlucht voelde verliep de training beter dan verwacht. Ik denk niet dat er veel mensen me dit nadoen in deze toestand.

Ik vond het tof dat Dominique me niet thuis afzette maar me mee nam naar huis waar Greet me in de watten legde alvorens ik naar mijn afspraak voor een edelsteenmassage bij Walter en meter Lieve ging.

De massage met de warme stenen verzachtte de pijn gelukkig een klein beetje, maar was stik op van het gevecht dag en nacht tegen de pijn en spasmen.

Ik dacht gisteren ook eens goed te gaan supporteren voor onze rode duivels! The place to be was voor mij weer Chocolat Diest waar het weer lady’s night was. Toen ik er heen vertrok was alles nog ok maar terwijl ik naar de match aan het kijken was voelde ik me plots onwel worden. Spasmen kwamen enorm opzetten en kreeg verschrikkelijke pijnscheuten. Ik wist niet hoe ik me moest houden van de pijn en verloor verscheidene keren het bewustzijn. Het ging van kwaad naar erger, niet te doen. Cathy moest me met mijn rolstoel naar huis duwen, zelf rijden lukte me niet meer. Helemaal dubbel geplooid van pijn reed ze me naar huis. Ik hoor de het gejuich en gezang van op de grote markt in Diest van mensen die de overwinning van onze rode duivels aan het vieren waren. Wat had ik graag nog een kijkje gaan nemen en mee gevierd, maar dat ging helaas echt niet.

De wit/geel kruis verpleegkundige stond niet veel later thuis om me verder te helpen en was helemaal niet gerust in het zaakje. Aangezien ik dit wel meer heb probeerde ik haar gerust te stellen.

Om 4u in de ochtend kon ik pas de slaap vatten, echt vreselijk maar stond vanmorgen als een heel ander mens op, gelukkig maar!

Namiddag nam ik mijn rust en genoot van de warmte van de zon.

Vanavond werd ik uitgenodigd op de stuif uit van Casa Iberico. De eigenaars hebben vanaf morgen verlof en daarom nodigden ze hun vaste klanten uit om aan één grote tafel te eten. Tim bereidde met alle overschotten die hij nog had heerlijke tapas om duimen en vingers letterlijk af te likken. Wat een gezellige avond!