Auteur: Wielemie

Vandaag ging er een congres door rond G hockey in Edegem. Vele sprekerstalent spraken zeer inspirerende verhalen, alleen ons Zenn vond het precies wat saai die deed niets anders dan geeuwen en dan ook nog zo luidop geeuwen en maar rekken en strekken iedereen had spik in haar doen in de zaal! Het was een schitterende organisatie!

Na het congres kreeg ik de eer de aftrap of afklop (ik weet niet hoe het noemt in de hockey wereld) te doen voor de wedstrijd België – Nederland!

Ik werd uitgedaagd door Philippe Muyters voor de ALS  ice Bucket challenge. Ik wilde het extra in de media brengen door er een specialleke van te maken. Ik nodigde mijn genomineerde gasten Piet den Boer, Lieve Bullens en Rob Vanoudenhoven om vandaag met zijn allen tezamen als een soort domino effect het ijswater over mekaars hoofd te kiepen op het gezellige tuinterras van mijn lievelingswinkeltje Chocolat in de Ketelstraat in Diest. We gingen met zijn allen op 1 lijn zitten en de sfeer zat er al meteen in! Pas op we deden het ook nog eens in stijl, de ijswater emmers waren allemaal champagne emmers. Voor mij was natuurlijk de grootste besteed. Johan Boskamp kreeg de eer die over mij hoofd te kiepen. Het schrik effect was groot maar viel voor de rest wel mee. Nu was het mijn beurt om de emmer over Rob te kiepen die kei grappig reageerde. Hij keek er al naar uit om zijn emmer over Lieve haar hoofd te kappen die heftig schrok. Last but not least was het de beurt aan meter Lieve Bullens om Peter Piet den Boer te dopen. Ook hij schrok hevig op van het ijskoude water dat hij over zijn hoofd kreeg! Alles voor het goede doel! Ik hoop echt dat het opbrengt voor de ALS liga! Er waren heel wat mensen komen opdagen om ons aan te moedigen wat de sfeer eens zo leuk maakte!

 

Dezelfde avond werd ik nog verwacht op de training bij coach Jo en Rudi en denk dat het koude water me een boost had gegeven want het ging zeer goed!

Oh boy ik heb een week met enkele rotslechte dagen en nachten achter de rug. Als ik woensdag en donderdag nacht drie uur geslapen heb zal het veel zijn. Niets zo erg dan een hele nacht moeten vechten tegen pijn en geen enkele goede pijnloze houding kunnen vinden.

Ik was dood op vrijdag maar voelde me een sprankeltje beter dan afgelopen dagen en sprokkelde al mijn moed bijeen om toch te proberen te trainen op de training met coach Rudi die vlak voor mijn afspraak met de kiné geregeld was. Mijn lieve nicht An en achterneefje Nand vergezelden me richting Leuven. Wonder boven wonder verliep de training beter dan ik ooit had durven dromen en begon me er zelfs beter door te voelen. Zo zie je maar dat als je toch probeert zelfs als je je rot slecht voelt kan het soms achteraf beter zijn en ben ik blij dat ik doorgezet heb.

Na de training reden we richting Vaartkom in Leuven naar sportkinesist Mathieu die mijn nek en rug nog eens goed onder handen nam. De trigger point massage was al veel minder pijnlijk dan afgelopen woensdag wat ik ook een goed teken vond en me eigenlijk de doorslag gaf om deel te nemen aan de wedstrijd in Ninove.

Vrijdag op zaterdag nacht kon ik eindelijk nog eens doorslapen, wat deed dat deugd! Ik was nog moe maar voelde me al stukken beter!

Vlak na de middag ging ik het adres van de meeting in Ninove opzoeken op het internet, en maar goed dat ik dat nog deed! Zo controleerde ik ook het start uur van mijn wedstrijd waarvan ik overtuigd was dat ik enkel de 400m moest racen om 17.55u en had met Nele geregeld dat ze me ruim op tijd omstreeks 15.30u zou komen oppikken om samen naar the place to be te rijden. Nu kreeg ik in het oog dat het uurrooster helemaal verandert was. Niet 1 maar 2 wedstrijden stonden plots voor mij op het programma. Om 17.15u de 200m en om 18.45u de 400m, dat was natuurlijk een heel ander verhaal! Gelukkig kon Nele zich wat vroeger tot in Diest reppen en vertrokken we met vol geladen wagen richting Ninove.

Nog ruim op tijd arriveerden we aan de atletiekpiste waar veel volk aanwezig was. Coach Rudi passeerde net toevallig onze wagen toen we parkeerden. Niet veel later arriveerde ook coach Jo die meteen in actie schoot met mijn banden op te pompen. Nadat ik ingeschreven was en mijn nummer bevestigd had kroop ik in mijn wheeler met de bedoeling me op te warmen en mijn wheeler af te stellen op deze piste, maar dat was buiten de vele atleten gerekend die stuk voor stuk hun opwarming wilden doen en zo waren alle banen bezet met de ene die wandelde de andere die een sprintje trok. Je kon eigenlijk meer spreken van een training reuzen slalom ipv opwarming. Tja het zij zo, we konden er alleen het beste van maken!

Het is de eerste race in België dat ik weet dat er zoveel deelnemende wheelers aanwezig zijn, schitterend! 6 Mannelijke wheelers en 5 vrouwen. Wat leuk voor mij om eens niet alleen of tegen enkel mannen te moeten racen ook al kan je mij zeker niet vergelijken met de andere dames die in een andere handicap klasse zitten. Mijn concurrenten beschikken over nog heel wat meer lichaamsfuncties dan ik maar mij hoorde je niet klagen, in tegendeel! Het is top als je iemand voorop hebt rijden waar je naar toe wil.

Vlak voor de start van de 200m mochten we nog 2 rondjes inrijden en merkte ik dat mijn wheeler gelukkig goed afgesteld was. Ik mocht plaats nemen in baan 5 en zette me schrap voor de start. Bij het horen van de luide knal was ik meteen goed weg en kon nog in de bocht tweede positie in nemen en knalde zo hard ik kon tegen de wind in richting finish. Met een tijd van 34.12 en een maximum snelheid van 25km/u zat ik toch wel erg kort aan mijn Europees record van 33.65 op deze afstand. Amai, op zo een goede race had ik nooit durven hopen na deze mega rotte week die ik achter de rug had.

Na deze race had ik de tijd om weer even uit te blazen in mijn gewone dagelijkse rolstoel en kon ik eindelijk een beetje bij babbelen met Hilde die me nog hielp als verzorgende op de paralympische spelen in Londen 2012! Wat was ik blij haar na al die tijd nog eens te zien!

Om op te warmen voor de 400m race was er de kans niet toe omdat vlak voor onze wedstrijd 6 wedstrijden 400m horden voor de lopers plaats vond en alle banen bezet waren. Vlak voor de onze race mochten we wel nog een paar rondjes inrijden. Ik was klaar voor de start en zag het volledig zitten. Na het startschot was ik weer meteen goed op weg en kon nog vlak voor de tweede bocht tweede positie innemen, maar op 150m van de finish kwamen mijn spieren vanuit de hals weer geblokkeerd te zitten. Het ging van kwaad naar erger net alsof er geen bloed meer in mijn armen kwam en moest de laatste 60m kiezen niet finishen of er nog voor gaan met 1 arm. Aangezien ik nog liever dood val dan opgeven is het de tweede optie geworden en werd ik met 1 arm nog derde.

Iedereen feliciteerde me maar toch had ik een beetje de brok in de keel. Wanneer gaat die ellende nu een keer stoppen en kan ik weer gewoon volluit gaan zonder problemen?

Na de prijsuitreiking aan het podium bracht Nele me weer veilig thuis. Onderweg was het echt knikkebollen voor mij, zo moe!

Ondanks de problemen tijdens de 400m heb ik enorm genoten van deze dag!

Vandaag de dag na de wedstrijd ben ik nog steeds moe en heb een dagje welverdiende rust genomen!