Ik was al zeer vroeg in de morgen omstreeks 04.30u klaar wakker nog voor het uur dat verpleging dagelijks binnen komt om alles te controleren, baxters vervangen, hun dagelijkse portie bloed trekken enz. ik voelde me nog goed tot dat ze me kwamen wassen. Minste aanraking aan de pijnlijke plekken schreeuwde, brulde en huilde ik het uit van de pijn, ja, leuk is anders! Ik kreeg een flinke dosis pijnstillers waardoor de pijn snel weg ebde.
Onmiddellijk erna werd ik klaar gestoomd voor mijn operatie. Het was een hele verhuis met al die baxters en monitors. Het viel me meteen op dat het in de operatiezaal veel warmer was dan in de operatiezalen die ik tot hier toe gewend was maar dat was blijkbaar nodig voor mensen met brandwonden. Ik werd in gereedheid gebracht voor de operatie en met een zuurstofmaskertje op mijn neus en mond ebde ik langzaam weg en wist ik van niets meer. Het volgende dat ik weer wist was dat ik in mijn beddeke op high care lag en goed omringd door verpleging die de nazorg nog wat deed. Vanaf toen viel ik in slaap van mijn operatie, het deed nog deugd ook. Ik de late namiddag was ik mega blij met het bezoekje van coach Jo en zijn vriendin Nancy vanaf toen ben ik me ook beter en beter beginnen te voelen. Nu mijn 2 liter water water van mijn longen verdwenen was kon ik al veel beter ademen maar doordat mijn longblaasjes wat beschadigd wareb en ik een zware longontsteking had krieeg ik contstant zuurstof door mijn neus met een buisje om mijn saturatie op pijl te houden.
