Auteur: Wielemie

Vanmorgen bracht prof Nuttin het goede nieuws dat ik terug mocht keren richting Pellenberg. De dosis van de pomp wordt nu elke dag met kleine beetjes opgehoogd en dit kan in Pellenberg ook.

Gisteren was ik zo blij verlost te zijn van mijn infuus maar omwille dat ik de hele tijd last heb van braken en diarree werd er terug een waak Baxter aangehangen. Na het middagmaal hielp verpleging me met het inpakken van mijn materiaal. Stipt om half drie afgesproken tijd kwam patiënten vervoer van Pellenberg me oppikken en werd ik met bed en al door de gangen van Pellenberg gevoerd richting pendel busje.
Ook deze keer moesten we een tussenstop maken in Sint Pieter ziekenhuis om er mensen op te pikken.
Het was leuk om mijn vertrouwde kamer nr 5 binnen te bollen met alle kaarten en posters tegen de muur.

Doordat ik vele aanvallen gedaan heb vannacht was ik eigenlijk nog doodmoe vanmorgen toen verpleging binnen kwam op de kamer voor mijn verzorging. Het was vandaag ook wondzorg day en moet eerlijk toegeven dat ik het minder en minder erg begin te vinden ook al zit de angst er nog goed in. Ik verwijder ondertussen al zelf de verbanden vooraleer de verpleging met de verzorging van mijn wonden begint.

De hele dag heb ik me zo een beetje lui en suf gevoeld maar heb toch goed genoten van mijn bezoek dat me zoals altijd in de watten komt leggen.
Vlak na de middag werd ik verlost van mijn vele baxters die aan mijn infuus hingen, ik was echt blij hiervan verlost te zijn. Mijn lichaam moest natuurlijk weer even spelbreker zijn. Ik heb al enkele dagen van diarree en moest vanavond redelijk veel braken waardoor er voor alle zekerheid een nieuwe Baxter werd aangesloten aan mijn infuusje shit 😉
Hevige spasmen in mijn middenrif die kwamen er ook nog gratis en voor niets bij, pijn dat dat deed, verdorie toch!
Ik hoop echt dat ik morgen of dinsdag terug mag keren naar UZ Pellenberg zodat ik daar aan mijn echte revalidatie kan beginnen.

Ik heb goed geslapen en moet nuchter blijven voor mijn operatie die omstreeks 11 u zal doorgaan. De verpleging had goed haar werk met mij met de wondzorg en me te wassen dus ging de tijd wel snel voorbij.

Stipt elf uur kwam er iemand me met bed en al oppikken en voerde me naar een zaaltje waar verschillende mensen binnen gebracht werden vlak voor hun operatie. De ene al wat wakkerder dan de andere door de versuffende medicatie die je krijgt.
Na een tijdje kwamen ze me oppikken en werd ik naar het gigantische operatie kwartier gebracht en werd ik op de smalle operatie tafel geholpen. Het was prof Nuttin himself die mijn operatie zou uitvoeren en daar was ik enorm blij om. Ik heb het volste vertrouwen in deze prof want nu zeker met de brandwonden zijn het allemaal risico’s !
Er werd een maskertje voor mijn mond gehouden waardoor alles al snel weg ebde en ik in een diepe slaap lag.
Een paar uur later ontwaakte ik weer in een andere ruimte en hoorde ik dat de operatie geslaagd was. Nu kon ik op mijn gemak mijn roesje uitslapen.
Vanavond rinkelde mijn telefoon. Een nr dat ik helemaal niet kende. Het was maar liefst Vincent Kompany himself die me opbelde om me op te beuren. Zie je die smile tot achter mijn oren? 😉 ik vond het fantastisch dat hij me zomaar op belde en we over koetjes en kalfjes konden babbelen. Wat een fantastisch mens met een warm hart! De trauma’s die ik de laatste dagen al heb moeten doorstaan kwamen door dit kleine telefoontje voor mij terug wat op de achtergrond te staan en vond ik mijn glimlach voor het eerst weer terug. Thanks Vincent!

Ik deed vannacht haast geen oog toe! Constant zag ik het vieze beeld weer voor me dat met vastgeketende handen en voeten aan de bedsponden en de intubatie buis in mijn keel op spoed in Gasthuisberg lag. Toen ik eindelijk in slaap dommelde werd ik wat later gewekt door Bieke de verpleegster van de nacht die zei dat ik in mijn nachtmerrie luidop aan het roepen was daar gingen mijn 2 uurtjes slaap en was ik voor de rest van de dag weer zo moe als een konijn. Diarree met de vleet honger had ik vandaag niet het trauma ligt me zwaar op de maag! Mijn babbel met Carine de psychologe deed deugd en ze verstond mijn gevoelens en visie. Omstreeks 15u werd ik door de pendel opgepikt om richting uz Gasthuisberg te rijden. Ik kon tijdens de rit mijn tranen met moeite bedwingen alles deed me alweer herinneren aan die heuse horror toestanden van dinsdag nacht! Onderweg maakten we een tussenstop in het St. Pieter ziekenhuis om er een oudere dame op te pikken die ook naar ghb moest. Half verstaanbaar zei ze dat ze vijf tanden had laten trekken. Toen we arriveerden in Gasthuisberg liet ze haar tanden toch wel niet op de grond vallen zeker! De chauffeur raapte met zorg de tanden weer op en gaf ze weer aan de dame. Langs de ene kant dacht ik “jakkes”! Maar langs de andere kant had ik echt moeite om mijn lach in te houden.

Ik werd mega vriendelijk onthaald op mijn nieuwe afdeling in het ziekenhuis waar ik komende dagen zal doorbrengen. Ik kreeg een mooie grote kamer toegewezen met een mooi uitzicht!
Ik herkende nog een paar mensen van toen ik hier de vorige keer lag. Liesbet de hoofdverpleegkundige van de dienst hiernaast en tevens een goede vriendin kwam even langs en hadden een leuke babbel! Alvast een goed begin voor mijn nieuwe stekje voor de komende dagen!

Vandaag kreeg ik onverwachts bezoek van Filip en zijn familie. Filip lag in de beginperiode van mijn aandoening ook op dezelfde afdeling. We haalden allerlei leuke dingen naar boven van het snoepjes gevecht enz dat we ’s nachts deden. Ook mijn fitnesss coach Wilfried en soulmateke Jan kwamen op bezoek wat leuk was om de zinnen even te kunnen verzetten! Het was weer een zware nacht, omstraaks 4u in de ochtend viel ik in slaap allé dat dacht ik alleszins toch tot ik wat later in de mug zat richting UZ Gasthuisberg waar ik in een heuse hel terecht kwam. Ik kwam weer bij het bewustzijn met mijn handen en voeten aan de barren van het bed gebonden en geiintubeerd. Ik lag volledig weerloos in het bed, ik kon geen beweging doen met mijn armen en kon niet eens roepen of schreeuwen, daar lag ik dan zo machteloos als iets. Er werd uitgelegd dat ik vastgeketend lag omdat het zeer gevaarlijk kan zijn als de patiënt zelf de initubatie uit zou trekken maar daar was ik helemaal niet mee gediend! Als ik beloofde kalm te zijn zouden ze me verlossen van de vastgebonden armen en benen. Wat ik deed tot ik van de incubatie verlost was, toen ging ik uit onmacht woest tekeer en sloeg als een gek tegen de baren en tegen mijn eigen hoofd, ik moest zou en wilde terug naar Pellenberg, weg van alle ellende. De verpleging en doktres konden er niet mee lachen en werden boos op me. Er lagen nog andere patiënten maar die konden voor mij op dat moment den boom in! Met mijn gevoelens werd er immers toch ook geen rekening gehouden! Ik werd gek ik kon het er niet uithouden. Omstreeks 7u zouden de eerste dokters toekomen maar er was ook nog een reeks onderzoeken voor me gepland “no way!” dacht ik bij mezelf! Elke seconde keek ik bijna op mijn horloge of ik nog niet naar Pellenberg mocht. Ik was heel blij toen de neuroloog langs kwam en ik na weigering van de onderzoeken toch eindelijk richting Pellenberg mocht. Ongewassen niet gesondeerd, ze moesten daar met hun poten van mijn lijf afblijven! Gelukkig was het vriendin Greet die instond voor mijn verzorging maar kon mezelf niet beheersen door wat ik tijdens de nacht had meegemaakt en alles wat ik bijna kon vast grijpen vloog in het rond ik was helemaal getraumatiseerd. Het enige wat ik wilde was dood zijn. Al die ellende niet meer meemaken, verlost zijn van alle pijn en ellende.. Ik riep zo hard ik kon, sloeg op mijn eigen hoofd uit onmacht en ellende tegen de dokter toonde ik op dezelfde manier mijn woede. Erna viel ik in een diepe slaap en is het enige wat ik me nog kan herinneren was dat meter plots naast me zat. Alles zat zo diep dat ik het zelfs niet tegen haar kon zeggen wat er op mijn lever lag. Het enige wat ik al kon was huilen en dat deed zelfs al pijn.
Later kreeg ik weer een woede aanval en mijn bed moest eraan. de beugel om je aan op te trekken vloog door de kamer net zoals andere kleien spulletjes. Een verpleegkundige zei lelijke dingen waardoor mijn woedde nog meer door barstte en zei lelijke dingen terug en werd bozer en bozer. Ik moest me echt inhouden om niet met alles te beginnen gooien. Erna kon ik nog eens goed huilen en keerde de rust wat weer keerde. Of ik vannacht nog een oog dicht zal doen. weet ik niet. het beeld van de vastgebonden armen en voeten en pijnlijke akelige gevoel in mijn keel blijft.

Het weekend is weer achter de rug en wil dus weer working day zeggen in UZ Pellenberg en alle therapieën zijn weer aan de gang. Deze middag had ik kiné op de planning met Bea en probeerden we allerlei zithoudingen uit in het bed waardoor ik soms een “rolmops” gevoel kreeg. Ook was het weer even fijn om nog eens rechtop in mijn rolstoel te zitten. Na middag had ik een deugddoende babbel met psychologe Carine, ik had dan ook heel wat bij te babbelen oven mijn gebeurtenissen in Neder-Over-Heembeek he!