Maand: augustus 2015

Na elke zware inspanning moet ik het ’s nachts s weer bekopen, man, man, wat was het weer een hele lange nacht met verschrikkelijke onmenswaardige pijnen en spasmen. Wat een geluk dat Sophie en Peggy bij me bleven slapen! Ik ben eigenlijk de hele dag door ook nog rotslecht geweest

Eigenlijk was mijn nacht niet zo denderend en was ik nog heel moe toen de verpleegkundige me kwam verzorgen en draaide me na de verzorging nog eens lekker om en dommelde weer in slaap. Een uurtje later nog steeds met een slaapkop hielp Peggy me in mijn rolstoel. Nog voor het ontbijt maakte ik mijn rolstoel klaar voor de race. De ene band kregen we opgepompt alsof het niets was,de andere band daarentegen was een gevloek om er iets lucht bij in te krijgen. We hoorden de lucht vliegen dat wel ja maar de druk van de band bleef koppig hetzelfde wat heel wat ergernis met zich mee bracht. Maar kom de band stond nog redelijk hard, net genoeg om de race te rijden maar dit probleem moet dringend opgelost worden! Dit kan door 1 belletje te doen naar de Willy van Codagex! Deze mensen steunen me al van in het prille begin dat ik met triatlon begon! Ik had de eerste handbike met elektronische schakel systeem en Mavic wielen waar ik nog steeds verliefd op ben.
Ik bleef mezelf slecht voelen en plofte mezelf in de zetel waar ik opnieuw indommelde tot dat de bel ging chauffeur van de dag Patricia kwam me oppikken om naar the place to be te rijden naar Merksem.
Goed op tijd arriveerden we en zagen we de 2 Eddys die vlak voor de inkom een parkeerplaats voor ons bezet hielden. Super gewoon! Eddy had me al reeds ingeschreven dus kon ik meteen in het smalle zitje van mijn Wheeler wringen en mijn Wheeler afstellen op de piste, maaaaaaaar …… Er viel niet veel af te stellen??? Wat was me dat man! Het was onmogelijk om de Wheeler aan de bochten van deze piste af te stellen. Ik had me speciaal ingeschreven voor deze race als goede voorbereiding op de Memorial maar dat was het helaas pindakaas niet.
De eerste race was de 100m er stond een strakke wind op kop. Ook al voelde ik me nog steeds niet al te best en had ik last van een pijnlijke port-a-cath ik had er wel zin in om al mijn ellende en pech van de laatste weken te verwerken door goed te knallen en zo hard als ik maar kon kloppen tegen de wielen en het hielp nog ook want reed als eerste over de finish.
Voorbereiden op de 400m kon niet omdat de 400m wedstrijden voor de valide atleten tot aan onze race door liepen. Veerle kwam al eens mee kijken hoe me best in de Wheeler te helpen want zij zal de persoon ook zijn in Doha die me in en uit de stoel zal moeten helpen.
De 400m heren startten net voor ons en kon ik meteen zien dat het bochtenwerk 1 klucht was gelukkig was de organisatie zo slim tussen elke atleet een baan open te houden anders hadden er heel wat accidenten kunnen gebeuren! Na de heren was het aan ons. Jongens toch, wat een klucht! Ik maakte een goede start maar bij de eerste bocht was het serieus maneuvers doen om toch maar in die baan te kunnen blijven, enkel de rechte stukken kon ik volle gas geven om dan in de tweede bocht met de ene hand sturen en de andere hand kloppen tegen de hoepel van het wiel om dan weer volle vaart tegen de wind in richting finish te vlammen ook hier kwam ik als eerste over de finishlijn gevlamd.
De organisatie was vriendelijk genoeg maar toch zullen ze me op deze meeting nooit meer terug zien.
Bij de prijsuitreiking kreeg iedereen een grote fles duvel ( ze hadden die misschien beter voor de start van de 400m gegeven dan konden we misschien de bochten beter nemen ;-))
Ik was doodmoe, vond het fijn dat er weer zoveel supporters afgezakt kwamen naar Merksem om me aan te moedigen!
Patricia bracht me weer veilig naar huis waar ik genoot van een lekkere warme douche.

Ik ben blijkbaar helemaal uitgeziekt gisteren. Vanmorgen voelde ik me al een heel ander mens toen de verpleegkundige binnenkwam. Na het ontbijt reden we richting atletiekpiste in Diest waar coach Jo me al stond op te wachten. Mooi weer, en ik voelde me redelijk goed. De training verliep heel vlot wat een goed gevoel was. De fotograaf van Knack weekend leefde zich uit met zijn fototoestel tijdens mijn training en de reporter van Humo keek geïnteresseerd toe hoe ik dubbel geplooid in mijn wheeler het beste van mezelf gaf. Na de training nog enkele foto’s getrokken en een interview voor het magazine Humo en Peggy bracht met rechtstreeks naar de bureau van het Wit/Geel kruis waar ik voor een tweede maal langs de ingeplante port-a-cath een Baxter met magnesium toegediend kreeg. Het is toch stukken makkelijker dan voordien een ader zoeken om te prikken. Toch blijft het steeds een akelig gevoel als de naald ingebracht wordt. Een venijnige steek en erna als het uitgetrokken wordt moet ik steeds weer denken aan een stop die je uit een volle Pompbak trekt. Toch ben ik blij dat de port-a-cath er in zit! Gedaan met soms 8 x te moeten prikken om dan misschien nog niet in de juiste ader te kunnen prikken en tijdens de trainingen heb ik er geen last van wat ook een super pluspunt is. Nadat het infuus was ingelopen werd ik plots lijkbleek en voelde ik me rotslecht en moest plots braken ik raakte maar net op tijd bij het toilet om te braken. Toen we thuis kwamen ben ik op de zetel in een diepe slaap gevallen en kwam de koorts weer wat opzetten en voelde ik me alles behalve goed. Ik ben in de zetel in slaap gevallen wat wel deug deed.

Oh boy een dagje om Snel te vergeten. Omwille van hoge koorts ben ik niet verder geraakt van mijn bed naar de zetel en omgekeerd. Een zware dag dus. Maar was omringd door fijn gezelschap die hielp waar nodig was!

Vandaag was er een zware training met coach Jo op de Diestse piste. Het was druk op de piste. De scholen hebben looptrainingen op het programma, de meesten lieten baan goed vrij voor mij maar ge hebt ook zo van die pubers die geen oren aan hun hoofd hebben en zo net op het randje of zelfs gewoon op baan 2 blijven doorlopen en ik moest sprinten echt niet leuk als ze er geen rekening mee houden. Dit is zeker niet het moment om over kop te gaan met de wheeler. Maar als je dan nekeer goed brult verschieten ze even maar dan de volgende ronde zie je dezelfde alweer dezelfde net op het randje en dat ze voor je langs baan tragere leerlingen via baan 2 waar ik reed man, man man! Respect is soms ver te zoeken bij die jongens en meisjes, maar toch deed de training deugd en ging het super goed! Ik reed goede tijden.

Thuis na de deugddoende training hielp iemand van Ado me snel in de douche. Lang genieten kon ik niet ik had immers een afspraak in uz Gasthuisberg om mijn pomp weer bij te vullen.

Voor eerst na operatie heb ik me vandaag gewaagd aan krachttraining, het ging beter dan ik verwacht had! Ook hier hier had ik weinig zelfs bijna geen last. Het geeft een goed gevoel naar de Memorial en WK toe!