Maand: oktober 2014

Vannacht kromp ik weer in mekaar van de pijn na een epileptische aanval. Mijn hele boven lichaam voelde hetzelfde aan vergelijkbaar met een kramp in je kuit die niet voorbij gaat. Het deed verschrikkelijk veel pijn!

De hele dag door heb ik me eigenlijk slecht gevoeld en deed de ene aanval na de andere maar werd super in de watten gelegd door de verpleging!
Namiddag kreeg ik enorm veel bezoek maar kon er jammer genoeg niet echt van genieten omdat ik me zo slecht voelde maar het was wel een goede afleiding voor me!

Vanmorgen genoot ik van een prachtige zonsopgang! Gelukkig moesten mijn wonden vandaag niet verzorgd worden! Ja ik heb er een beetje een schrik van gepakt met al die pijn.

Tijdens de kine besloot Isabelle me eens recht te zetten met de tiltingtafel. Ik was er niet gerust in. Ik kan me echt niet meer herinneren wanneer ik nog een rechtopstaande houding heb aangenomen

Ik ben nog steeds onder de indruk van mijn bezoek aan ons Koningspaar in het kasteel van Laken gisteren.

Toen de verbanden van mijn wonden verwijderd werden was ik nog meer onder de indruk maar op een ander gebied wel eens waar! Mijn linker been ziet er echt niet goed uit, ik was er zelfs vies van! In afwachting dat de hoofdverpleegkundige een kijkje kon komen nemen werden mijn wonden bedekt met verband maar toen die er weer af mocht plakte het ondertussen al lekker pijnlijk in de wonden. Alle moeilijke momenten die ik sinds mijn verwondingen heb meegemaakt kwamen weer naar boven. De nieuwe methode dat we nu gingen uitproberen was isobetadine en veterband op de wonde die dan stevig werd ingewikkeld. Het deed best wel pijn met dat product op de open wonden maar probeerde me stoer kranig te houden, maar na een tijd begon het zo hard te branden en te pikken net alsof de kokende pasta weer op mijn schoot lag. Ik kon het niet uithouden en belde om hulp. Ik kreeg een stevige pijnstiller toegediend en gelukkig kwam psychologe Carine nog even langs waarmee ik mijn leed even kon delen. Tranen rolden over mijn wangen van pijn. Na een dikke 20 min begon de pijn eindelijk een klein beetje weg te ebben. Maar de pijn bleef zeuren. Ik kijk alvast zeker niet uit naar de volgende verzorging over 2 dagen !
Vlak na de middag ging ik met Bea naar de grote kine zaal waar ze mijn benen en handen mobiliseerde. Namiddag zorgde weer heel wat bezoek voor afleiding.

Vanmorgen werd ik als eerste patiënt verzorgd en tip top mooi in orde gebracht klaar voor mijn bezoek aan de Koning. Iets voor 10 vlak na mijn ontbijt arriveerde coach Jo om me op te pikken en samen richting kasteel in Laken te rijden. Bij onze aankomst werden we onder politie begeleiding naar binnen geleid, vlak voor de ingang mocht Jo even parkeren om me af te zetten. Er was een hele constructie van hellend vlak opgebouwd voor alle rolstoel gebruikers, fantastisch gewoon!

Langzaam kwamen alle top atleten binnen. De dames van de hockey vroegen meteen een foto samen met mij.
Iedereen moest op 1 lijn staan toen het Koningspaar arriveerde. Een per een werden we voorgesteld en welke prestaties we hadden neergezet. Ik bedankte in de eerste plaats de koning voor zijn telegram met hun steunbetuiging en hij wist meteen waarover ik het had en legde de mensen uit die hem vergezelden wat er met me gebeurt was en hij nam rustig de tijd om een babbeltje met me te slaan, ik was er van onder de indruk. Het was fijn dat ons Zenn me na al die tijd ook nog eens vergezelde, wat heb ik mijn kleine pruts al gemist! Ik voelde me alles behalve goed omdat ik het echt niet meer gewoon ben om in de rolstoel te zitten. Op de drank plateau stond ook cava en dacht bij mezelf: ik voel me zoieso al zat van te zitten een lekker dafalganneke (cava) zal me deugd doen, en smaken dat dat deed! Hier snakte ik echt al lang naar! Mmmm…
Ondertussen konden we ook nog een babbeltje slaan met Koningin Mathilde die de ronde in omgekeerde richting haar ronde deed. Ook met haar had ik even een fijn gesprek. Erna was het afgelopen en werden de atleten uitgenodigd voor een broodmaaltijd op het BOIC. Ik besloot terug te gaan naar het ziekenhuis maar had nog een leuke babbel met de zwemmer Pieter Timmers en de mensen van Nolliko Maaseik en nog hockey dames. Wat toch nog een mooie afsluiter was voor me. Als allerlaatste atleet verliet ik het paleis van Laken en reden we terug casa Pellenberg. Ik voelde me slecht, over vermoeid maar ook happy tegelijkertijd .
In het ziekenhuis was iedereen benieuwd naar mijn verhaal. Ik was blij dat ik weer in bed kon ploffen was echt dood op! Verpleging hielp me omkleden en mijn infuus werd weer aangesloten. Een fotograaf van het Laatste Nieuws bouwde mijn kamer voor heel even om tot foto studio met een mooi resultaat!

Alweer de hele nacht heb verschrikkelijk veel last van braken en diarree gehad, omdat er overdag geen verandering in kwam besloot de arts weer een infuus te prikken om extra vocht binnen te krijgen.

Vandaag was het ook weer wondzorg day. Mijn rechter been is echt al mooi aan het genezen en zijn er haast geen open wondjes te bespeuren. Mijn linker been daarentegen zag er heel wat minder goed uit met allemaal open wondjes sommigen met kortsjes op andere stukken gewoon open met wat geel op jakkes, ik was er vies van!
Vanmiddag hielp kine Isabel me in mijn rolstoel en bolden we naar de grote kine zaal. Ik voelde me zo zat als een kanon door zo lang niet meer opgezeten te hebben. Op de kine tafel werden mijn benen door Isabel gemobiliseerd. Het deed echt eens deugd om tussen die 4 muren uit te zijn en tussen het volk te zitten. Toch was ik blij na de kine sessie weer op mijn bed te kunnen ploffen ik draaide als zot in mijn hoofd.

Mijn avondmaal was een feestmaaltijd! Tim van Casa Iberico had een overheerlijke paella voor me klaargemaakt! Mmmmmm zo lekker!

Vanmorgen bracht prof Nuttin het goede nieuws dat ik terug mocht keren richting Pellenberg. De dosis van de pomp wordt nu elke dag met kleine beetjes opgehoogd en dit kan in Pellenberg ook.

Gisteren was ik zo blij verlost te zijn van mijn infuus maar omwille dat ik de hele tijd last heb van braken en diarree werd er terug een waak Baxter aangehangen. Na het middagmaal hielp verpleging me met het inpakken van mijn materiaal. Stipt om half drie afgesproken tijd kwam patiënten vervoer van Pellenberg me oppikken en werd ik met bed en al door de gangen van Pellenberg gevoerd richting pendel busje.
Ook deze keer moesten we een tussenstop maken in Sint Pieter ziekenhuis om er mensen op te pikken.
Het was leuk om mijn vertrouwde kamer nr 5 binnen te bollen met alle kaarten en posters tegen de muur.