Ik voelde vanmorgen toen ik opstond al dat het vandaag zou regenen. Mijn lichaam is als het ware een beetje een levende barometer. Als het vochtig of koud klimaat is reageert mijn lichaam er enorm op met krampen en een zwaar gevoel.
Ook vandaag was mijn barometer weer juist afgesteld. Ik was nog maar net aangekomen met coache Jo aan de Nike piste of het begon te druppelen. Ja watte, daar was ons Mie niet op voorzien met mijn T-shirtje en zonnebril. Eerst hield ik mijn regenjas aan, maar mijn zonnebril, die weigerde ik af te zetten!
Zonnebrillen met ingebouwde ruitenwissers, dat moest men nog eens uitvinden en dan misschien in de toekomst nog een sproeisysteem erop als de glazen vuil zijn. Oh jee, mijn fantasie slaat op hol!
Vrijwel meteen was ik drijfnat door de regen maar ook door mijn zweet. Het begon koud aan te voelen en kegelde mijn jas uit na een paar ronden rijden. “Laat die zon maar komen!” Dacht ik bij mezelf met mijn ingebeelde ruitenwissers op mijn bril.
Niet gemakkelijk wheelen bij nat weer, je handen slippen gewoon door op de natte hoepels.
Toch gaven ons Mie en coach Jo niet op. Met volharding en de aanporrende enthousiasme van Jo hield ik vol.
Zulk weer kan ook voorvallen op een wedstrijd en kan je er maar beter op voorbereid zijn!
De ene start ging al wat beter dan de andere en soms hoorde je me wel eens vloeken als ik weer maar eens doorslipte met mijn armen.
Ons Zenneke was goddelijk! Ze croste vaak met me mee en kwam de regendruppels bij stilstand telkens weer van mijn gezicht likken. Zo zalig!
Naar gelang de training vorderde kreeg ik meer en meer last van krampen wat verre van aangenaam was!
