Vanavond kreeg ik de grote eer de opslag te mogen doen op de thuiswedstrijd van volleybalclub Noliko Maaseik tegen Zaksa Kedzierzyn-Kozle (Polen) in de LOTTO Dôme
Als ere gast werd ik enorm in de watten gelegd met een super lekker voorafgaand diner.
De 2 ploegen en atleten werden voorgesteld en dan was het mijn beurt om het plein op te rollen bij het horen van mijn naam door de luidsprekers. Alweer een kippenvel moment bij het zien dat ik een staande ovatie kreeg van het publiek!
Ja watte, die bal over dat hoge net kloppen is een ander paar mouwen! Ik viel al in afronten omdat de bal net het bovenste randje van het net raakte en bijgevolg er niet over vloog.
Dit was het begin voor een super spannende wedstrijd. Polen is een enorm sterke ploeg, maar Nolliko Maaseik moest zeker niet onder doen. Het was vaak met de nodige spanning in de stoel zitten.
Het publiek zorgde voor een leuke sfeer en riepen constant NOLLIKO NOLLIKO en klapte met een kartonnen waaier die veel geluid maakte.
Het heeft serieus wat bij gesneeuwd en in de straten van Diest was er geen zout gestrooid, als voetganger is het gevaarlijk om uit te schuiven, maar als rolstoelgebruiker wordt het al moeilijk om buiten te komen. Je slipt met de wielen door, handen die totaal verkrampen van de koude.
Ik kan moeilijk elke dag kracht training doen en een training op de PowerPlate dus plaatste ik mijn handbike nog eens op de rollen. Het bracht heel wat herinneringen met zich mee van in 2007 toen ik deelnam aan de IronMan van Hawaii. Mijn nummer 177 hangt nog steeds aan mijn handbike.
Met veel moeite maakte ik mijn transfer naar de handbike die redelijk laag tegen de grond staat. Toen ik begon te rijden schoot Zenn meteen uit haar mand en wrong zichzelf op mijn schoot en begon me af te likken. Ik kon niet meer van het lachen. Toen ze eindelijk weer van me af ging kon ik eindelijk aan mijn training beginnen.
Het was redelijk vermoeiend waarschijnlijk omdat ik deze beweging niet meer gewoon ben. Wheelen is een hele andere beweging en zithouding. Telkens na een versnelling kreeg ik een likbeurt van Zenn.
Een mooi wit sneeuwtapijt siert ons landje! Heel mooi, maar toch zo onhandig voor mensen in de rolstoel!
Vlak na de middag had ik een date met Luc voor een heuse fotoshoot. Geen mooier decor dan de halve maan in de sneeuw! Wat een fun! Zonder erbij na te denken worp ik een hoopje sneeuw omhoog dat op mijn hoofd belandde. Lekker fris, lekker nat. We gierden van het lachen en ons Zenn begon als een gek in het rond te schieten van geluk. Sneeuw is voor haar één groot speelparadijs!
Luc die onder de naam Loek pictures werkt kon enkele prachtige kiekjes nemen!
Na de dolle sneeuwpret en als de handen begonnen te verkrampen van de koude reden we verder naar Karteria om er nog foto’s te maken in de fitnes.
Terwijl Luc zijn belichting om te fotograferen installeerde schoot ik mijn sportkledij aan en begon alvast op te warmen.
Ik kan er niet aan doen maar ik schiet me toch telkens weer in de lach als ik er andere mensen die er aan het trainen zijn in het oog krijg. Door hun inspanningen krijg je een hele gekke bekken show! Ik moet niet te hard lachen want ik denk dat ik er ook iets van ken van smoelen trekken als het zwaar begint te worden!
Om kwart vijf vanmorgen liep mijn wekker af, ik moet zeggen dat het beter mee viel om op te staan dan ik dacht, ik was zelfs vijf minuutjes voor de wekker zou aflopen wakker.
Onder het stromende water van de douche word je meteen wakker! Om stipt 6u pikte Cathy me met mijn hele hebben en houden op om richting Reyerslaan in Brussel te brengen waar de opnames voor Ketnet King Size plaats vonden.
Het verwonderde ons dat er op deze koude zondag ochtend voor 7 al zoveel mensen op pad waren of waren ze huiswaarts aan het keren van een nachtje op stap? Zou ook wel eens kunnen.
In Diest was er geen vlokje sneeuw te zien maar naar mate we Brussel naderden dwarrelden er kleine witte vlokjes uit de lucht naar beneden.
Bij mijn aan aankomst was er zelfs een parkeerplaats op naam gemaakt.
Meteen kwam er iemand naar buiten om ons naar de loge te leiden.
Er stonden koffiekoekjes en verschillende soorten drank. Al gauw werd ik mee naar de make-up genomen om me op te smukken voor de show.
Presentator Niels Destadsbader en de rest van de crew kwamen kennis maken en in de studio repeteerden we alvast.
De kinderen kwamen er ook al bij, geweldig hoe enthousiast ze zijn! Ik heb er echt mega van genoten!
Door een sliertengordijn in de spotlights moest ik naar binnen bollen in de kleurrijke studio.
Tijdens de show voerden we een gesprek en konden de kinderen vragen stellen, het werd een geweldige interactie!
Die reactie toen ik mijn medailles liet zien was zo geweldig! Schitterend!
Na het eerste gesprek mocht ik het wilde wasmachine meespelen wat heel erg grappig was. Een hoge wasmachine waarvan het wastrommeldeurtje geopend werd. Er vlogen onderbroeken uit die ik samen met een kindje in de wasmand moest opvangen. Bij de repetitie vloog er één van de onderbroeken op mijn hoofd en die bleef liggen, we hadden al meteen de tranen van het lachen in de ogen! Zenn die normaal mee moest helpen oprapen stond verwonderd toe te kijken met een blik van: “wat is hier in godsnaam aan de hand!” Uit de wasmachine kwamen propere maar ook vuile onderbroeken gevlogen. Alleen de propere telden als punt. Samen met mijn partner konden we 26 propere onderbroeken vangen en staan met deze score op kop!
In het tweede deel van het programma wilde Niels zien wie de dikste forsbollen had, zo grappig!
De top 10 van muziek werd voorgesteld en gedanst. Maar ook mijn wheeler en zwemspalken werden getoond. Mijn wheeler en de bijhorende handschoenen vonden ze zeer indrukwekkend.
Ten slotte werd het “snode snotterspel gespeeld” De benaming zegt al bijna genoeg. Jakkes zo vies. De winnaar van het spel mag kiezen welke mama of papa er “besnotterd” zal worden. Deze stonden beiden onder een gigantisch neusgat waar een vieze blauwe brij uitliep over het hoofd van de uitverkorene, jakkes, echt vies, maar dit vinden de kinderen echt geweldig!
Na de show vroegen de kinderen foto’s en handtekeningen.
Op de links hieronder kan je het hele programma herbekijken!
Een mens krijgt toch heel wat meer energie als de zon schijnt! Ik stond te popelen om in mijn wheeler te kruipen voor een training!
Ik smeerde mijn armen in met de BES&T sportmassage crème en deed de warmste trainingskledij aan die ik vond in mijn kast. Toen ik de deur open deed stond Zenn me met haar zieligste blik aan te kijken. Tja, daar kon ik toch niet aan weerstaan en besloot haar mee te nemen.
Vol goede moed met een trainingsschema dat ik uit het hoofd geleerd had bolde ik richting Warande stadion dat op 500m van mijn huis gevestigd is. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat deze tijdens het weekend gesloten is en botste op een gesloten poort.
Het was te zalig om weer naar huis te keren dus bolden we gewoon verder. Ik genoot, Zenn genoot, schitterend!
Ik reed langs het domein Halve maan en dwars door het prachtige Webbekoms broek dat auto vrij is in het midden van de natuur. Zalig voor mij maar ook voor ons Zenn die hier los kon lopen. Ze croste als een gek voor me op en keek regelmatig achterom met een bezorgde blik van: “baasje, je volgt toch nog he!”
We bolden tot aan het Schulens meer en keerden dan weer terug huiswaarts. De zon gaf energie en door de koude liepen de snottebellen constant uit mijn neus!
Zo zalig om na een training in de koude weer op te warmen onder een zalig warme douche en languit op de zetel te ploffen. Ons Zenn lag ook uitgeteld in haar mandje!
Een nieuw mooi project “Villa clementina” stal mijn hart enkele weken geleden. Villa Clementina is een kinderdagverblijf waar kinderen met en zonder handicap verblijven. Er is een heel verhaal achter Villa Clementina. Waarom deze naam? Deze villa die in Zemst gelegen is werd door Clementina geschonken voor dit goede doel. Door ouderdom was het prachtige domein met tennisplein, zwembad en grote vijver wat groot voor haar en wilde het schenken aan een goed doel. Er was eerst twijfel om er een verblijf voor ouderen te maken maar toen kinderarts Kathleen met het idee afkwam om een kinderdagverblijf open te stellen voor valide en mider valide kindjes tesamen was de knoop meteen doorgehakt. Toen men aan mij kwam vragen of ik van dit prachtige project meter wilde worden heb ik er dan ook geen seconde over getwijfeld!
Sinds 9 januari dit jaar opende de villa zijn deuren voor de kindjes. Vandaag kreeg ik de eer het eens te bezoeken.
Kathleen pikte me op en reden samen tot Zemst. Mijn eerste reactie toen we de grote poort binnen reden was waaaaaaaaaaaaaaaaw! De grote oranje voordeur viel meteen op en nodigde uit om naar binnen te gaan.
De meeste kindjes sliepen op dat moment nog. Mijn open mond ging ik op ontdekking. Wat een fantastische huislijke sfeer en aan alles is er gedacht! Een snoezelruimte en al. In de prachtige keuken met kookeiland dat volledig afgeschermd is voor de kindjes wordt er steeds weer een volledig verse gezonde maaltijd bereid.
Er hing een tvtje op waar de slaapkamers op te zien waren en je perfect de kindjes kon zien die aan het wakker worden waren.
Zo leerde ik ze één voor één kennen. De kinderverzorgsters en verzorger waren super begaan met de kinderen het klikte meteen! Mijn roots kwamen ook al naar boven aangezien ik het diploma van kinderverzorgster op zak heb en begaf me tussen de kindjes en speelde met hen mee, zalig!
Voor het vieruurtje zaten alle kindjes te samen aan tafel van stukjes banaan te snoepen.Er zijn nog vele mooie toekomstplannen voor deze villa.
Het zonnetje scheen, en zo’n prachtig domein moest ik toch ook eens verkennen. Alle kindjes hun jas werd aangetrokken en gingen mee op pad.
Het tennisterrein is de perfecte afgesloten speelplein! De pony die er in de wei stond toe te kijken was geweldig! Ons Zenn die dacht bij zichzelf:”wat een reuzen hond staat hier voor me?” Bij elke beweging van de pony schrok ze op een hele grappige manier.
In de mooie vijver zwommen mooie zwanen in het water, ik wil die hun koude tenen niet voelen!
Binnen konden we terug opwarmen en plofte ik mezelf op de snoezelmatras. Er kwam al een kindje reclameren: “jij moet er af! Das alleen voor kindjes!” Maar zolang ik het kietelmonster speelde was het ok.
De tijd vloog voorbij, wat een leuke tijd! Mede oprichtster en dochter van eigenares Clementina bracht me veilig weer naar huis!
