Oh boy, den dag om nooit meer te vergeten!
Ondanks ik vanmiddag nog het bewustzijn verloor vertrok ik met een goed gevoel samen met Dominique en Greet richting Lier om er in mijn eigen club AC Lyra deel te nemen aan de memorial Jos Verstockt.
Het is als het ware altijd een beetje thuis komen hier in de club met al die warme liefdevolle mensen!
Eén van mijn super supporters Eddy die nooit een wedstrijd mist stond ons al op te wachten en had alvast een parkeerplaatske voor ons in de gaten, schitterend!
Terwijl we mijn wheeler uit de koffer namen arriveerde de rest van de harde kern supporters en mijn ouders, ja een hele bende om me aan te moedigen, dat beloofde extra doorzettings power te geven!
Coach Jo hielp me in het smalle zitje van mijn wheeler en spande de riemen van mijn rugleuning goed aan. Ik trok mijn wheeler handschoenen aan en was klaar voor mijn opwarming. Eerst een paar rondjes om mijn wheeler perfect af te stellen op de Lierse piste en dan inrijden. Ik had meteen een goed gevoel!
Het was ondertussen tijd om me klaar te maken voor de start van de 100m race.
Ik had een naar mijn gevoel trage start maar kon me snel herpakken en finishte met een top snelheid van 24,4km/u!
Voor de 200m race was ook best tevreden over de tijd.
Na deze finish had ik even de tijd om op adem te komen in mijn dagelijkse rolstoel en sloeg een babbeltje met de mensen.
Om eens iets anders te drinken dan sportdrank nam ik een paar slokken van een frisse cola. Dat had ik blijkbaar beter niet gedaan! Mijn maag keerde er helemaal van om en kreeg braakneigingen. Ja, watte! Daar ging mijn goed gevoel! Net nu er nog een 800m race op het programma stond.
Aan de startlijn proefde ik het vieze maagzuur in mijn mond jakkes!
Bij het startschot zag ik mijn vier mannelijke concurrenten voor mij uitschieten stuk voor stuk kon ik ze inhalen wat me nog extra energie gaf om door te zetten. In de laatste bocht werd ik nog gehinderd door de persoon die in tweede positie reed maar met een luide gil “blijft op uw stuk!” reed ik hem voorbij richting finish.
Ik finishte niet alleen als tweede maar met een tijd van 2.13.19 behaalde ik ook een nieuw dik vet wereldrecord! Woeeeeehoooeeee! Ik was dolgelukkig en schreeuwde net zo hard als ik schreeuwde bij het behalen van mijn gouden medaille op de paralympische spelen in Londen 2012.
Iedereen juichte mee en werd meteen getrakteerd met een glas dafalgan (cava) en kreeg een massa likjes van ons Zenn.
Ik schreeuwde het uit van geluk en werd even heel emotioneel. Vorig jaar op 24 jullie kwam ik immers zwaar ten val op deze afstand na een aanrijding met mijn Canadese concurente met alle gevolgen vandien. Mijn Canadese vriendin was zo vriendelijk om toen een klacht tegen mij in te dienen omdat ik zogezegd haar de weg versperde. Omdat ik niet reageerde (ik was met de ambulance onderweg naar het ziekenhuis) werd ik gediskwalificeerd en stond er nog dezelfde avond op haar facebook profiel “yes, tomorro rerun without thé Belgian!” Dit is trouwens ook het laatste wat ik van haar gehoord heb en ’s anderendaags verbrak ze zonder mij het wereldrecord. Nu vandaag het wereldrecord van de 800m op thuisbasis in eigenclub op mijn naam kunnen zetten was dan ook wel een heel speciaal moment!
Zenn kwam me als eerste feliciteren. Iedereen was dolgelukkig en fier op mijn prestatie. Meteen kreeg ik een glaasje dafalgan (cava) toegeschoten, heerlijk! Het was zeker ook niet de laatste. Wees gerust.
Vorig jaar reed ik hier ook een wereldrecord maar kon niet erkend worden omdat doping controle niet verwittigd werd, deze fout mochten we deze keer niet begaan en belden meteen.
Niet veel later was de doping controleur paraat om een controle bij mij uit te voeren. Maar goed dat ik geen verlegen scheet ben en het zelfs grappig vond dat men aan de deur stond te piepen bij mijn plasje in het potteke.
De hele procedure verliep zoals het boekje. Een heel gedoe hoor en niet alleen de dopingcontrole maar ook al het papierwerk dat erbij komt om alles officieel te laten verlopen.
Ook al is het een hele rompslomp, ik vind het belangrijk dat deze controles uitgevoerd worden. Er gaat niets boven eerlijke sport en werk daar graag aan mee, maar ergens vind ik het ook erg dat het moet gebeuren en vesta ik niet waarom mensen zich soms laten gaan en het oneerlijk spelen om te kunnen winnen.
Na de dopingcontrole en het papierwerk konden we dan eindelijk mijn overwinning vieren! Zalig!
Ik vond het ook super dat Peter Maes en peter Piet den Boer ook afgezakt waren naar Lier en getuigen waren van mijn wereld record.
Doodmoe, maar intens gelukkig keerden we weer terug richting Diest city
