Vanmorgen werd ik wakker in een andere kamer, ik was op medium care verzeild geraakt. Er stak een infuus in mijn arm, allerlei plakkers plakten op mijn borstkas, een saturatie metertje op mijn duim en een zuurstofmasker op mijn gezicht. In eerste instantie was ik slecht gezind en dacht ik bij mezelf: “als ze dit elke keer gaan doen als ik het bewustzijn verlies dan zal ik nog heel vaak op deze onaangename plaats wakker worden! Toen de anesthesist me vertelde dat ik gisteren het bewustzijn verloor voor bijna 4u en ook even gestopt was met ademen kreeg ik de krop in de keel en kon ik begrijpen dat deze heisa wel een degelijk een noodzaak was. Het besef sloeg als een bom in, tranen rolden over mijn wangen.
Ik had het moeilijk en op intensieve zorgen valt er helemaal niets te beleven en kon mijn zinnen helemaal niet verzetten. Gelukkig hoefde ik er niet te lang blijven en was ik blij dat ik terug naar mijn kamer mocht. Ons Zenneke mocht de hele tijd bij me blijven. Ze zat op mijn bed toen ik weer bij kwam.