Omstreeks zes u vanmorgen werd ik door de nachtverpleging gewekt. Ik moest immers al om 7u met de pendel richting Gasthuisberg vertrekken voor mijn afspraak bij professor Nijs.
Gelukkig ben ik een echt ochtend mens en had ik er geen problemen mee om zo vroeg op te staan.
Terwijl de verpleger me aan het wassen was liet ik me sonderen door de verpleegster. Toen ik haar zo zag staan zei ik spontaan: “het is net alsof je aan het tanken bent en schoten we alle drie in de lach! De fun zat er al meteen in. Net een carwash, wat een teamwork!
Ik stak het lunchpakket in mijn rugzak en stond stipt 7u aan de pendel dienst die me naar UZ Gasthuisberg voerden. Het was al erg druk en was het al echt aanschuiven op de baan. Eens we op de autosnelweg waren ging het heel vlot en was ik op tijd op mijn afspraak bij prof Nijs op Traumatologie.
Het heeft echt zijn voordelen zo vroeg op consultatie gaan! Je hoeft niet te lang te wachten eer je bij de dokter binnen kan gaan!
Prof Nijs stond versteld van de vorderingen die ik al gemaakt heb! Toch wees hij er weer op dat mijn schouder zeer zwaar gekwetst is en de kans op volledig herstel miniem is. Ik kreeg er de krop van in de keel, zeker omdat alle bewegingen in de hoogte moeilijk en pijnlijk zijn, maar heb nog steeds een goed gevoel op sportief vlak omdat ik hier vooral mijn triceps nodig heb en geen pijn voel bij deze beweging.
Met het eerste pendelbusje keerde ik weer terug naar uz Pellenberg.
Vlak na de middag kreeg ik kiné van Isabelle.Ik voelde me alles behalve goed, maar koppige Mie deed gewoon verder. De oefeningen waren weer bijzonder pijnlijk en moest vechten om bij bewustzijn te blijven.
Een paar uur later op mijn kamer kreeg ik problemen met mijn ademhaling wat zeer beangstigend was. Mijn saturatie gegevens daalden sterk, ik was enorm bang. Verpleging schoot meteen in actie en legden me in bed met de benen in hoogstand waardoor het gelukkig beterde. Er kwam meteen ook een dokter langs. Wat het was weet ik niet, maar wil het toch liever niet meer meemaken!