Ik ben een levenslustig meisje dat door een zeldzame aandoening verlamd raakte en zo in het jaar 2000 in de rolstoel belandde.
We zijn maar met een paar in België met deze aandoening en is er dus heel weinig over geweten.
Ik ben zeker niet bij de pakken blijven zitten, omdat in een hoekje zitten klagen en zagen je geen stap vooruit helpt, in tegendeel zelfs, daarom heb ik besloten de draad weer op te pikken en nog iets moois van mijn leven te willen maken.
Tijdens mijn revalidatie in het ziekenhuis heb ik al rollend terug mijn plan leren trekken en kwam ik voor het eerst in contact met aangepast sporten. Mijn mond viel open van verbazing dat er nog zoveel mogelijkheden waren.
Omdat rolstoelbasket me het meest interesseerde sloot ik me aan bij een club in Hasselt . Ik was de enige vrouw in het team maar kon mijn mannetje wel staan.
Ook heb ik een jaar aan diepzeeduiken gedaan maar dat heb ik omwille van medische redenen moeten opgeven. Rolstoelbasket heb ik altijd graag gedaan, maar toch gaf het me niet genoeg voldoening.
In mei 2004 vroeg iemand of ik geen zin had om deel te nemen aan een zwemloop. Ik twijfelde eerst, maar ben dan toch keihard beginnen trainen en sloot ik me aan bij een triatlon club..
Na amper 2 maand trainen was het zover.
Uiteindelijk finishte ik als derde vrouw als enige rolstoelatleet, en dat smaakte natuurlijk naar meer.
Nog eens 2 maand later nam ik voor het eerst deel aan een echte triatlon. De Zwintriathlon in Knokke.
Triatlon werd een belangrijk deel in mijn leven.
In 2006 werd ik wereldkampioen kwart afstand AWAD in de categorie handcycle in het Zwitserse Lausanne. In 2007 werd ik opnieuw wereldkampioen in het Duitse Hamburg. Dit maal niet alleen in mijn categorie, maar over All..
Mijn droom werd werkelijkheid, 13/10/2007 stond ik aan de start van de loodzware Iron Man in Hawai’i.
Ondanks de pech die ik had met het achterblijven van mijn materiaal kwam ik verder dan ik ooit had kunnen dromen. 3800m had ik op 1.17u gezwommen en heb de 180km op het loodzware parcours kunnen uitrijden. Jammer genoeg kwam ik hier 15 min buiten de tijd aan en mocht ik niet meer vertrekken voor het laatste onderdeel.
November 2007 was heel bijzonder. Ik kreeg de titel Trots van Vlaanderen als doorzetter van het jaar.
7 Februari 2008 kwam ik voor het eerst in het programma Thuis op één tv.
Het leven kreeg een andere wending.
In 2008 kreeg mijn leven een serieuze wending door een zware opstoot van mijn aandoening. Triatlon was niet langer meer mogelijk. Van gem. 27u per week trainen naar niets viel me zwaar. Toch baande ik me weer een weg om te blijven genieten van de aller kleinste dingen door vooral te kijken naar wat ik nog WEL had en nog WEL kon.
Nieuwe uitdagingen.
In 2009 waren er heel wat nieuwe uitdagingen. Mijn hondje Zenn opleiden tot hulphond, ik schreef het boek: “Wielemie Sporten voor het leven” en mijn documentaire werd op het tv programma “een simpel plan” vertoond. Maar ook op sportief vlak kreeg ik de smaak weer serieus te pakken en deed mee aan het Europees kampioenschap blokarten in Denemarken. Op het Belgisch kampioenschap brak ik mijn ribben.
Slechte dagen op gezonheidsvlak kunnen rotslecht zijn, reden te meer om te genieten van de goede momenten! 2010 Werd op sportief vlak weer een top jaar met mijn deelname aan het wk Blokarten en marathons wheelen met een prachtige resultaten!
In 2011 werd ik op het EK Blokarten tweede in de categorie Fly en in de wheeler sport kon ik meerdere keren een podium plaats veroveren.
Paralympics
In 2012 raakte ik gebeten in de sprintnummers van het wheelen en werd in de T52 categorie gekeurd.
Ik brak op de Lyralympics in Lier Europese records op de 100, 200 en 400 meter en kon zelfs een nieuw wereld record verpulveren op de 800 meter.
September 2012 nam ik deel aan de paralympische spelen en won met een snelheid van 34.83 zilver op de 200m een paar dagen later won ik goud op de 100 m en verbrak met mijn tijd 19.69 het paralympisch record en kreeg een staande ovatie van 80000 toeschouwers!
Bij mijn thuiskomst in Diest werd ik warm onthaald door zo’n 2000 mensen.
Als bekroning van mijn werk mocht ik het sportjuweel in ontvangst nemen en kreeg ik de grote titel: Paralympiër van het jaar!
Een herwerkte uitgave van mijn boek Wielemie Sporten voor het leven kwam uit.