Gisteren had ik alweer een rot slechte dag. De verpleegkundige van het Wit/geel kruis vond me ’s ochtends bewusteloos naast mijn bed. Desondanks Ik me de hele dag mega slecht voelde sprokkelde ik al mijn moed bijeen om toch naar Nike te gaan om er mijn lezing te geven voor kansarme jongeren die een sportief dagje aangeboden kregen door Boost. Het ging me totaal niet af, goede vriendin Lief bracht me veilig ter plekke maar voelde dat ik echt moest vechten om bij bewustzijn te blijven. Met veel moeite deed ik mijn best om hen te woord te staan, nog wel in het Engels wat eens zo moeilijk is als je een nachtje niet geslapen hebt en vergaat van de pijn. Ja, de concentratie was ver te zoeken maar het was gelukt en hoop de jongeren met mijn verhaal geïnspireerd te hebben met mijn verhaal!
Vannacht sliep ik amper een paar uurtjes, ik ben doodop van 2 nachten niet te slapen en te vechten tegen de pijn. Om de pijn iets of wat te kunnen verdragen neem ik dezelfde houding aan als in mijn wheeler. Alweer sprokkelde ik mijn moed bijeen en wrong mezelf in het smalle zitje van mijn wheeler en vertrok richting atletiekpiste in Diest. Ik lette even niet op en schrok toen ik plots het beton van het fietspad 2com omhoog zag steken en bruut moest remmen ik slipte er helemaal van door en wipte nog steeds omhoog. Man, man, wat was me dat schrikken! Ik zag mezelf al terug op mijn schouder vallen en dat kunnen we wel missen! Dat wil ik NOOIT meer meemaken!
Met straffe muziek van Rammstein op de oren begon ik aan mijn training op de piste. Ik stond ervan versteld dat het ondanks mijn slechte nachten en de pijn nog zo goed ging en reed de 1500m zelfs met een gemiddelde van 21,2km/u! Wat ben ik trots op mezelf! Wielemie = koppige Mie!
Mentaal een oppepper maar de pijn die bleef jammer genoeg! Ik hoop echt een nachtje door te kunnen slapen want hier ga ik aan kapot!
